Tag: kgp

4 lipca 2015 roku miał być kolejnym dniem fali upałów w Polsce. Temperatury na Dolnym Śląsku od kilku dni przekraczały 35 stopni w cieniu. Myśląc logicznie, im wyżej tym chłodniej, więc postanowiłem wybrać się jakieś 1300 metrów wyżej 🙂

Przebieg trasy:
Szlak niebieski i żółty z Kamienicy na przełęcz Płoszczyna -> szlak zielony na Śnieżnik -> dalej zielonym do schroniska na Śnieżniku -> szlak niebieski z powrotem do Kamienicy.

Powrót – Śnieżnik (1425) – Schronisko PTTK Na Śnieżniku (1213) – Kamienica (662)

Wyjechałem w miarę wcześnie, bo poza tym, że czekało mnie ok 5 godzin łażenia i 1,5 – 2h na dojazd + tyle samo na powrót, chciałem wyruszyć możliwe najwcześniej żeby uniknąć upału na ile to możliwe. Niestety jeszcze w drodze pod Masyw Śnieżnika w aucie było tak gorąco, że klimatyzacja to był mus.
Zostawiłem auto w cieniu naiwnie myśląc że może się nie nagrzeje za bardzo. I ostatnie przygotowania przed ruszeniem w trasę – krem z filtrem 40, decyzja że jednak zakładam wysokie buty, oraz biorę wszystkie płyny jakie przywiozłem. Jeszcze raz przejrzałem zawartość plecaka i w drogę.

Początek szlaku

Widoki ze szlaku – jeden z nielicznych ciekawych

Granica Polski i Czech

Po dotarciu na przełęcz miałem mały kłopot z odnalezieniem wejścia na dalszą część trasy – panowało tam zamieszanie ze względu na jakieś zawody sportowe. Gdy już trafiłem na szlak odetchnąłem z ulgą, bo ta część prezentowała się już dużo lepiej, bez szutru, asfaltu, dziko (mimo że nadal bez spektakularnych widoków). Jednak nadal jest to całkiem łatwe podejście.

Szlak wzdłuż granicy

Krótko po skrzyżowaniu ze szlakiem, który prowadzi krótszą drogą do Kamienicy mamy pierwsze bardziej strome podejście, co mnie naturalnie ucieszyło 🙂 W końcu też zaczęły się widoki na jakie liczyłem.

Pierwsze bardziej strome podejście

Widok na Śnieżnik

Zniszczony las na stokach

Ale zielono jest

Widok na Śnieżnik z zielonego szlaku

Widok na Śnieżnik z zielonego szlaku 2

Podejście w pewnym momencie się wypłaszcza (ok 1220 m n.p.m.), i miałem wrażenie że szczyt już niedaleko (a przynajmniej – że już nie będzie ciężko), ale niestety kąt nachylenia rośnie jeszcze raz i zmusza do wysiłku. W tym samym czasie mój szlak zaczął biec blisko z czeskim (w pewnym momencie chyba się połączyły) i zaczęło robić się głośno.
Krótko przed szczytem odbiłem z naszego szlaku żeby zobaczyć z bliska rzeźbę słonia po czeskiej stronie. Dopiero po mojej wycieczce poczytałem skąd się tam wziął, ale ta historia jakoś mnie nie rusza.
Jeszcze kawałek wyżej mamy kolejny ważny punkt na mapie Czech – źródło rzeki Morawy.

Figurka słonia

Widok w stronę Czech – tuż przed szczytem

A na szczycie było piknikowo – myślę że było tam ok. 100 osób, zarówno Czechów jak i Polaków. Spędziłem tam 15 minut posilając się i obserwując okolicę.

Szczyt Śnieżnika

Widok w stronę Czarnej Góry

W pewnym momencie tknęło mnie, że im szybciej ruszę tym szybciej wyjadę 😉 tak więc wróciłem na szlak w kierunku schroniska a później w kierunku Kamienicy. Zejście do schroniska było dla mnie osobiście męczące (zastanawiałem się, czy wejście byłoby też aż tak męczące), kluczenie po kamieniach i między konarami drzew, nie lubię tego (chyba szczególnie na zejściu). Ale już od schroniska wszedłem na leśną ścieżkę, która była bardzo przyjemna. Prawie do samego końca trasy nie spotkałem na niej nikogo (na końcu dogoniłem grupę 3 turystek)!

Schronisko PTK Na Śnieżniku

W drodze powrotnej

W drodze powrotnej 2

W drodze powrotnej 3

Trasa się nie zapisała w całości w telefonie (dane GPS).

Kolejny słoneczny dzień słonecznego tygodnia – aż żal by było nie wykorzystać go do kolejnej wycieczki! Tym razem wybór padł na szczyt KGP, którego zdobycie nie wymaga dużo czasu i dojazd oczywiście nie zabiera zbyt długo.
Przebieg trasy:
Szlak żółty z Sokołowska do schroniska „Andrzejówka” -> szlak czerwony do Sokołowska przez Bukowiec (886)

Powrót – Waligóra (936) – schronisko „Andrzejówka” (805) – Bukowiec (886) – Sokołowsko (~570)
Wyjazd ponownie w godzinach nocnych, żeby na miejscu być jak najwcześniej. Jednak objazdy i roboty drogowe skutecznie uniemożliwiły mi przyjazd przed wschodem słońca (który był ok. 07:00).

Stożek Wielki (841) z drogi 35

Sokołowsko wyglądało jak podupadły kurort, który swój złoty wiek przechodził w latach 60. Na szczęście nie przyjechałem tu zwiedzać.Poszukałem miejsca godnego postoju, ostatni rzut oka na mapę i ruszam w trasę.

Start trasy – Sokołowsko

Przez pierwsze 2 kilometry trasa nie podobała mi się za bardzo, była dostosowana do ruchu kołowego i tylko nieznacznie prowadziło pod górę. Ale gdy żółty szlak odbijał w lewo od „głównej drogi” nagle wszystko się zmieniło.

Suchawa, Kostrzyna, Włostowa w promieniach wschodzącego słońca, początkowy etap trasy

Trasa stała się bardzo dzika, prowadziła naprzemiennie przez błoto, strumyki, po konarach drzew, a do tego zrobiło się stromo. Szybko zyskałem wysokość i idąc zacienioną trasą, nie spodziewając się, natrafiłem na ruiny czegoś bliżej nieokreślonego.

Żółty szlak – całkiem dziki, rowerem nieprzejezdny

Ruiny – Zamek Jagodno

Ruiny – Zamek Jagodno

Dopiero po powrocie przeanalizowałem to odkrycie i okazało się, że to pozostałości zamku Jagodno. Dziś rzeczywiście niewiele można tam zobaczyć. Trasa od tego momentu przebiegała płaskim grzbietem. Słońce wznosiło się coraz bardziej i świeciło coraz mocniej. Mimo że nie było przymrozku było całkiem rześko.

Żółty szlak o poranku

Żółty szlak o poranku

Dalej raczej płasko i płasko, z jednym bardziej stromym podejściem, praktycznie cały czas lasem.Żółty szlak w pewnym momencie odbija w prawo, przy czym chyba szybszym podejściem (na pewno krótszym odległościowo) byłaby opcja dojścia do schroniska i z niego atak stromym stokiem. Jednak kontynuowałem zgodnie z planem i w pewnym momencie okazało się, że już dalej jest tylko w dół 🙂

Na szczycie. Widoków brak, może dlatego (w ramach rekompensaty) przytargano tu tablicę pamiątkową.

Na szczycie żadnych skał, kamieni, tak jakbym był gdzieś gdziekolwiek w lesie.
Poranna herbata, kanapka, i dalej w drogę. Teraz czekał mnie wspomniany stromy stok, tyle że w przeciwnym kierunku, co niekoniecznie jest lepsze. Momentami musiałem ostro hamować, ale dotarłem na dół bez wypadku. Jeszcze kawałek drogi i dotarłem do schroniska „Andrzejówka”.

Schronisko „Andrzejówka” (805)

Nie zatrzymując się popędziłem dalej, mając po lewej stronie Waligórę:

Waligóra spod schroniska „Andrzejówka”

Tutaj też zaczął się wiatr, całkiem silny. Na szczęście miałem kaptur i zrobiłem z niego pożytek. Dalsza część trasy prowadziła zboczem stromych stoków, z początku otwartym terenem, później lasem. Po drodze po prawej stronie jest możliwość zajrzeć do kopalni/kamieniołomu, zaraz obok przełęczy (w charakterystycznym miejscu nie odbijać w lewo w dół czerwonym szlakiem, tylko iść dalej ścieżką pod górę prosto) – nie wiem niestety jak to wygląda, nie wiedziałem o tej możliwości .

Czerwony Szlak – Główny Szlak Sudecki

Będąc na czerwonym szlaku mam świadomość tego, że znajduję się na Głównym Szlaku Sudeckim – to by była dopiero przygoda przejść kilkoma pełnymi odcinkami tego szlaku!

Suchawa, Kostrzyna, Włostowa – widok z czerwonego szlaku (Głównego Szlaku Sudeckiego)

Po dojściu do ostatniego szczytu jaki miałem po drodze rozpoczęło się strome zejście i już niedługo bylem na dole.
Ciekawa podróż, ale nie za długa. W sam raz na krótkie dni!

Nasz najbliższy pagórek na całym wrocławskim placku – podejście numer dwa. Masyw Ślęży jest niewysoki, jednak jego wysokość względem okolicy jest znacząca – i stąd charakterystyczny widok (przy sprzyjających warunkach pogodowych) z przynajmniej 50 km. Na szczyt można dostać się wieloma różnymi szlakami, albo jak najbardziej na dziko (moje pierwsze wejście). Tym razem pomyślałem o oficjalnej drodze, i jak pomyślałem tak po części zrobiłem.

Presja czasu w moim przypadku jest niestety normą i dlatego zdecydowałem się na poranny wyjazd z Wrocławia (06.00). Efektem błędnie wybranej drogi był dojazd do Sobótki o 06.50. Celowo wybrałem start w nie najwyższym-możliwym punkcie, aby móc spokojnie pokonać przewyższenie ponad 500 m. Po drodze zaczęło się przejaśniać.

Jeszcze chwila przed wschodem słońca

Upatrzona trasa miała biec: niebieski szlak prawie od początku do szczytu – zejście niebieskim aż do zielonego a później zielonym aż do czarnego a następnie fragmentem niebieskiego, którym już raz szedłem i w końcu do base campu. Zostawiłem czterokołowiec na w miarę bezpiecznym miejscu parkingowym, włączyłem rejestrator ścieżki i ruszyłem. O ile na początku droga biegnie drogą, a później wchodzi w las, to po jakichś 25 minutach zacząłem już skoki z kamienia na kamień.

Dolna część szlaku niebieskiego od północy

Podejście było całkiem strome jak na taką górkę, raz po raz pojawiały się schodki i rumowiska skalne. Nie pamiętałem takiej scenerii z pierwszej wyprawy w 2010, być może dlatego, że wtedy leżał śnieg, ale może też po stronie południowej wygląda inaczej?

Schodki na niebieskim szlaku

Mimo niskiej temperatury nie odczuwałem zimna. Zastanawiam się czy to ubranie mnie tak ochroniło, czy sam wygenerowałem tyle ciepła podczas wejścia. Trasa była naprawdę fajna, co nieco wymagająca, a dodatkowo osłonięta od wiatru.

Już niedaleko do szczytu – niebieski szlak

Jeszcze kilkaset metrów i zaczęła się wyłaniać bryła schroniska, dalej kościół, no i wieża stacji przekaźnikowej. A co chwila wszystko przykrywała chmura. No i zimny wiatr.

Ślęża, szczyt, ale można jeszcze wyżej

Pomyślałem – zadanie wykonane, czas na kawę 🙂 znalazłem osłonięty od wiatru kąt i nastąpił bardzo miły moment otwarcia termosu i spożycia gorącego czarnego płynu, tego potrzebowałem od samego rana, tym bardziej w tym miejscu i po takich przejściach.

Kościół na szczycie Ślęży

Stacja przekaźnikowa na Ślęży

Pogański niedźwiedź

Kilka ciekawostek ze szczytu. Nie jest tak, że sam o tym wiedziałem, wikipedia działa cuda 🙂 A więc: rzeźba niedźwiedzia służyła między innymi do obrzucania jej kamieniami (dlatego tak trudno rozpoznać w niej niedźwiedzia) co było znanym obrzędem podczas chrystianizacji (w celu odkupienia grzechów). Nieźle nagrzeszyli. A wieża stacji przekaźnikowej ma 136 metrów, co jest faktem mniej ciekawym.
Ciekawe jest jeszcze to, że w miejscu na pierwszy rzut oka niewidocznym znajduje się wieża – punkt widokowy – na którą można wejść po metalowych drabinach. Pogoda (chmury i wiatr) niestety nie pozwoliła delektować się widokami.

Widok z wieży widokowej na zachód, po lewej nadciągająca chmurka

Nie pozostało mi więc nic innego jak rozpocząć zejście. Z początku strome (współczuję wchodzącym), później całkowicie się wyrównało. Po 10-15 minutach podejście i z formacji skalnej mogłem podziwiać widok jak poniżej:

Trzy wieże na szczycie Ślęży

Dalej trasa była miejscami płaska ale miejscami też na stromym zboczu – wzdłuż lub w poprzek. Bardzo ciekawe przejścia rumowiskami skalnymi ze ścianą po prawej a powietrzem po lewej. Ale po kolejnych 20-25 minutach, od szlaku zielonego, zaczęło się człapanie po płaskim, praktycznie do końca. Na tej trasie było dużo różnych formacji skalnych i rumowisk, nie spodziewałem się takiej różnorodności!

Wschodzące słońce się wychyla

Grupa skał na zielonym szlaku

Szczerze polecam tą trasę. Nie jest najkrótsza, i może końcówka nie jest interesująca, ale pozostała część jak najbardziej!